Lapland

Vannacht vliegen we naar Rovaniemi Lapland, Finland! Daar gaan we eerst het dorp van de Kerstman bezoeken. Puur toeristisch natuurlijk, maar het hoort erbij! En... je kan het maar meegemaakt hebben. We hebben er zin in!

Dag 1, zondag 28 januari

Na 3 uurtjes vliegen geland in Rovaniemi. Een duik door de wolken en direct een witte, witte wereld.

De eerste stop was in het Santa Claus village op de poolcirkel. Heel toeristisch maar wel leuk! Alvast een paar rendieren op de foto gezet en wat sneeuwplaatjes. Wel koud!! 13 graden onder nul. In eerste instantie heb je daar geen last van, maar wel als je je handschoenen te lang uitlaat!! Ik dus.

Om even over twaalf (Finse tijd = 1 uur later dan Nederland) op weg naar Salla, of eigenlijk een eindje buiten Salla, naar ons hotel Salla Spa Holiday Club. Na onze kamer te hebben opgezocht zijn we aan de overkant een thermo-overal en laarzen gaan passen. Daar krijg je het héél warm van!

Stukje weer teruggelopen met die hele vracht want morgen moeten we dat aan over ons eigen fleece + jack en de nodige laagjes eronder voor de sneeuwscooter tocht. Ben benieuwd!!

Nu slapen want het nachtje van zaterdag op zondag was kort!

Dag 2, maandag 29 januari

Lekker Fins ontbijt en daarna ons helemaal aangejurkt voor de snowscootertocht. Thermolegging, piamabroek, skibroek, hemdje, thermoshirt, gevoerd fleece, ski-jack en dan nog die termoveral, twee paar thermosokken en de super dikke laarzen, dunne vingerhandschoenen en daaroverheen dikke wanten en op het bolletje een goeie warme muts. Pfffff!! Maar… geen spijt want we hadden het echt nodig. Kees mocht sturen en ik lekker achterop. Onder het rijden was het onmogelijk om te fotograferen, maar halverwege op 400 m hoogte was een stop voor koffie en even opwarmen. En toen weer terug. Er mocht van bestuurder gewisseld worden, maar ik vond het wel prima!!

Jémig wat was het mooi!!! Het is ook niet over te brengen hoe mooi het was. Zelf een keer gaan dus!

Naast het hotel is de skipiste en een goed restaurantje erbij. Daar zijn we heerlijk wezen lunchen.

Om 14.00 uur was er een noorderlicht presentatie van enen Bart Braafhart. Een Nederlander die inmiddels daar al 18 jaar woont en naast deze presentatie ook een noorderlicht tocht organiseert.

’s Avonds hadden we een gezamenlijk diner in restaurant Kiela, spreek uit kjella. Gezellig en goed.

Morgen weer een mooie trip!

Dag 3, dinsdag 30 januari

Wij waren de ochtend vrij dus zijn we zelf aan de wandel gegaan. We dachten om een (bevroren) meer te lopen, maar dat lukte niet helemaal. Alle langlaufpaden en sneeuwscooter paden zijn geveegd. Ook de meeste wandelpaden, maar niet allemaal. En aangezien buiten de paden een meter sneeuw ligt is het niet verstandig om dat te wagen. Maar toch 2 uur gewandeld.

Om half twee werden we opgehaald voor de rendiersafari. Iedereen een eigen rendier met slee. Kees had een tamelijk makke, maar ik had er een die graag haantje de voorste wilde zijn. Nou konden ze elkaar niet echt passeren, maar dat beest ging toch steeds bijna naast de slee van zijn voorganger lopen. Totdat het pad iets breder werd en hij zijn kans schoon zag! Hij nam de benen! Ik kon aan het touw trekken wat ik wilde! De rendierhouder nam een spurtje en greep hem bij zijn lurven!! Eigenwijs beest! Hij durfde het daarna niet meer, want zijn baas bleef in de buurt. Halverwege konden we de kalfjes voeren en op de foto met een rendier. De kerstkaart is alvast klaar dus! Ik heb voor de rest van de rit met die van Kees geruild.

Na een rustige rit hebben we in een kota koffie gedronken en worstjes gegrild boven een vuur. Een kota is eigenlijk een houten tipi.

Toen we weer buiten kwamen begon het al behoorlijk te schemeren. Ca. half vier dus. Nu nam het rendier van Kees een voorsprong door er gewoon even drie te passeren! Het pad was daar een stukje breder! Maar nogmaals, wat was het supermooi daar in dat witte wonderland!!

Dag 4, woensdag 31 januari

Vandaag het pad gevonden langs een dichtgevroren meer. Prachtig! Het pad was tevens het langlauf pad. Maar zolang we maar niet op de sporen liepen was er niets aan de hand. Het was vandaag prachtig weer met een strakblauwe lucht en -13 graden. Echt supermooi! Door de vorst en het vocht wat nog in de lucht hing veranderde dat vocht in minuscule ijskristalletjes die dan in het zonlicht te zien waren. Net goud!

We hebben ca 2 uur gewandeld. Steeds even stilstaan en foto’s maken en Kees filmen. Ik kon er geen genoeg van krijgen!

Vanavond hebben we een Kota diner gehad met van alles over de Sami. Het rendiervolk van weleer. Er zijn nog wel Sami, maar niet zoveel meer. En natuurlijk een paar keer naar buiten gelopen om te kijken of er al Noorderlicht te zien was, maar helaas. Wie weet morgen.

Dag 5, donderdag 1 februari

Vandaag met de husky safari op pad geweest. Bij aankomst lagen er ongeveer 50 honden aan lange kettingen en voor ons waren er voor 9 sleeden 6 honden per slee aangelijnd. Wat een herrie zeg! Ze blaffen of hun leven ervan afhangt! Ik vond het wel een beetje eng al die blaffers bij elkaar. Maar aangezien ze niet anders gewend zijn om elke dag 2x dit ritje te doen, heb ik mij er dapper bij neer gelegd.

Na enig uitleg waar de rem zit en wanneer je die moet gebruiken en dat de lijn altijd strak moet staan, kon ik plaatsnemen in de slee. Dekentje en nog een soort zeildoek erover, Kees als bestuurder en daar gingen we. Het was behoorlijk koud, ongeveer -25. Dus alle lagen aan!! Nou die honden (6 voor elke slee) hadden er zin in!! Wat gingen ze hard zeg! Kees moest vaak op de rem trappen om ze af te remmen anders kwamen we tegen onze voorganger. Er moest steeds ca 5 meter tussen blijven. Onze gids vertelde dat de langzaamste honden juist voorop moeten lopen en de snelste voor de laatste slee. Anders is die slee al uit het zicht voordat de anderen op gang komen. Wij hadden de tweede slee. Halverwege zijn we gestopt en diende we de vacht die in de slee lag mee te nemen om op te zitten rond een groot vuur. Die gasten hadden dat binnen no time in de brand! Rendierworstjes aan een lange tak en bakken maar. Een paar grote zwarte ketels met koffie en water voor thee werden in het vuur gezet. Ook zo warm! Heerlijk met die kou! De honden werden met een soort anker in de grond op hun plaats gehouden en de slee werd dan ook nog met een touw aan een boom gebonden. Dat was wel nodig want ze zijn beresterk! Sommigen sledes konden zelfs met twee benen op de rem nauwelijks tot stilstand worden gebracht. Maar één brul van de oppasser en ze luisterde. Het zijn overigens geen knuffelhonden. Ze mogen ook niet geaaid worden. Terug mocht er van bestuurder worden gewisseld, maar dat hebben wij niet gedaan. Je had echt wel wat gewicht en spierkracht nodig. Als het een heuvel op ging moest Kees bij steppen of zelfs duwen. Hij heeft het niet koud gehad in ieder geval! Ik ook niet trouwens. Onderweg ook nog gefotografeerd en gefilmd. Al ziet het er soms wel wat bibberig uit. Kuilen in het pad!!

De honden gaan ’s avonds weer naar de huskyfarm. Daar hebben ze 90 honden, inclusief puppy’s.

Het was weer ontzéttend mooi en een supergave belevenis!!

Dag 6, vrijdag 2 februari

Om 10.00 uur stonden we klaar om weer naar het rendiercentrum te worden gebracht. Vandaar startte de sneeuwwandeling en het ijsvissen.

Allemaal van die sneeuwschoendingen aan die aan de achterkant opklappen net als klapschaatsen en een paar loopstokken en naar buiten. Het was nog iets van -20 maar hoe hoger we kwamen hoe ‘warmer’ het werd. -16 of zo. Lekker zonnetje, dus wat wil een mens nog meer. Door het lopen kregen we het lekker warm. Af en toe een stop. Dan vertelde Laura onze vaste gids iets over de omgeving. Bijvoorbeeld een boom die helemaal grijs was en bijna geen takken meer had, maar die toch al 300 jaar oud was. Ook een klein dennenboompje waarvan wij dachten dat die hooguit 3 jaar oud kon zijn, maar die dus al meer dan 30 jaar oud was. De bomen groeien niet zo snel in Lapland. Halverwege een prachtig uitzicht op Rusland. De russen hebben in de tweede wereldoorlog een stuk van Lapland ingepikt. Dat is niet zonder slag of stoot gebeurd, maar na de oorlog hebben ze het ook niet terug gekregen. De boeven!! We zijn tot 275 meter hoogte gelopen en toen weer naar beneden. Dat kon glijdend of lopend. Wij kozen voor lopend.  Een vrouw van ons gezelschap kukelde van het pad zo in een gat van een boom! Tja, ze kon er zelf onmogelijk uitkomen. Met vereende krachten is ze eruit gehaald. Ze mankeerde gelukkig niets!

Halverwege hebben we gegeten in een kota. Weer een groot vuur, worstje aan een stok en ook hamburgers door de gidsen ter plekke ook gebakken. Bakkie koffie of thee met een door de gids gesneden theelepeltje om te roeren. Heerlijk allemaal. Met rooie konen weer naar buiten voor het vervolg van de trip.

Op een groot meer met 1 meter ijs hebben we met een grote boor gaten gemaakt en het hengeltje laten zakken. Sommigen vingen een visje die netjes weer in het gat teruggezet werd.  Op een paar plekken was het water niet bevroren. Het blijkt dat daar ondergrondse bronnen zitten die warmer water omhoog laten borrelen. Dat bevriest niet of nauwelijks.

Bij thuiskomst zijn we even lekker wezen zwemmen. Vanavond nog maar weer eens kijken of het noorderlicht te zien is.

Dag 7, zaterdag 3 februari

Om 9.00 uur stonden we klaar voor het hotel voor een dag tour met Bart Braafhart naar het Nationaal Park Oulanka. Hij is de man van B.Art Northern Light Centre. Omdat we maar met vier deelnemers waren zijn we in zijn auto gegaan.  Hij hield er strenge regels op na. Eerst degene die in het midden van de achterbank plaatsnam zijwaarts op de bank gaan zitten, netjes je laarzen afkloppen, dan je riem aan en dán pas de volgende. En géén twee deuren tegelijk open. Tja, ik denk dat hij gelijk had. Er gaat direct veel warmte zo’n auto uit. En zeker bij -25. Vooruit maar dus. Het was zeker 1,5 uur rijden. Maar hij stopte af en toe bij een mooi fotopunt. Onder andere op een brug vanwaar we de waterspreeuw in actie zagen. Een vogel zo groot als een spreeuw dus, maar die het water inschiet en onder water met zijn vleugels zwemt, weer uit het water zo weer naar de kant vliegt. Fascinerend!! De rit op zich was práchtig. De weg leek op een achtbaan. Diepe dalen en direct weer omhoog. En geen asfalt maar platgereden sneeuw! Oké, met spijkerbanden. Met een vaartje van 80 km per uur.

Bij het park eerst overtrekzooltjes met spikes onder binden en sneeuwwandelstokken aan gemeten. Na een beetje oefenen op wat hellingen en afdalingen kwamen we bij het eerste hoogtepunt: de stroomversnellingen van Myllykoski bij de watermolen en de hangbrug. Schitterend! Een woeste waterval met geweldige ijsschotsen die al ronddrijvend werden voortgestuwd. Er mocht maar één persoon tegelijk over brug naar de overkant. Geweldig!

Na dit spektakel lunchte we in de Basecamp. Lekker weer opwarmen want iedereen zag er behoorlijk bevroren uit. Pet, sjaal, jas, echt wit van de vrieskou. Na de lunch weer in de auto naar de andere kant van het immens grote park naar de deels bevroren waterval bij Kiutakὃngἅs. Ik val in herhaling: het was schitterend!

Ook onder het lopen waren en prachtige punten om een mooie foto te maken. Het lopen op zich viel wel mee. Met die spikes onder je schoenen was het prima te doen.

Om 17.00 uur waren we weer terug. We hebben om 9.00 uur de zon zien opkomen met prachtig rood licht op de besneeuwde bomen en om 16.00 uur zagen we hem weer langzaam ondergaan.

Het was een schitterende week die we nooit meer vergeten. We kunnen het iedereen aanraden!!!!

Dag 8, 4 februari

Om 10.00 uur in het vliegtuig op weg naar huis! Het was een prachtige week!!